Bijna een jaar geleden dat ik wat van me heb laten horen. Geen afscheid, maar ik zelf had ook geen idee dat ik zou vervagen. En eigenlijk is het alleen maar een slecht teken dat ik nu weer aan het schrijven ben.
Ik heb wat dingen van mijn site verwijderd. Zoals het geheimhouden of de smoesjes. Omdat ik geen onwetende meiden op een totaal verkeerd spoort wil brengen. En natuurlijk, alle diëten staan er nog op. Maar ik denk dat ik die ook ga verwijderen. De reden dat ik dat nog niet gedaan heb is omdat ik ze zelf wil bewaren, voor mijzelf. En voor de meiden die er al in zitten zijn bepaalde dingen een rust. Maar ik heb geen verkeerde bedoelingen.
Ook ga ik mijn site naam veranderen in iets geschiktst. Deze site heb ik jaren geleden gemaakt toen ik eigenlijk nog totaal onwetend was van wat ik deed of wat het allemaal is of wat je ermee kan bereiken. Nu wil ik dat het mijn blog wordt en dat ik ook kan schrijven over andere zaken in mijn leven. Zodat ik me niet schuldig voel als ik niet aan het (niet) eten denk en ook mezelf niet steeds afleidt met m'n eigen site.
En nu... Hoe het met mij gaat.
Lastig uit te leggen. Ik zou willen zeggen slecht. Dat ik sowieso al met deze site bezig ben is voor mijzelf al een slecht teken en het maakt me bang. En het liefst wil ik dat dit m'n laatste post is. Maar dat kan ik mezelf niet wijs maken. Want ik blijf terugkomen. Soms voor eventjes, soms voor langer. Op m'n hoede dat het eventjes of langer veranderd in blijvend of onophoudelijk. Bang dat ik weer heel diep zak, helemaal naar beneden. En ik wil mezelf wijsmaken dat ik hier niet gelukkig van wordt, ook al zegt iets in me van wel. Ook al voelt het alsof alles beter zou worden.
Maar ik mis het. Ik mis de controle ondanks dat ik nu misschien veel meer controle heb. De vraag. Wil ik weer ongelukkig worden? Wil ik me weer afsluiten. Het kan ook op een andere manier, probeer ik tegen mezelf te zeggen. Maar deze manier voelt zo vertrouwt, zo makkelijk. Zo eenvoudig en comfortabel. Afschuwelijk eigenlijk.
En wat is nou eigenlijk de oorzaak, denk ik dan. Waarom schrijf ik, waarom ben ik hier. Wat is er aan de hand met me? Ik denk dat dat ook het frustrerende is, ik kan niemand de schuld geven van hoe ik me voel, of wat ik doe, of hoe laag ik zak.
Vandaag. Ik meld me ziek. Niet omdat ik me niet lekker voel of omdat ik ziek ben. Maar omdat ik m'n bed niet uit wil. Ik wil geen mensen zien en ik wil niet praten. En voor eventjes ben ik te moe en te uitgeput om een neppe lach op te zetten. Eten doe ik, maar het smaakt niet. Toch doe ik het dan omdat ik weet dat ik het nodig heb. Ik laat m'n lichaam gaan. Ik probeer wat chocolade, koekjes maar het smaakt niet. Ik neem een slokje Arizona. Iets wat ik jaren geleden dronk, tijdens dat ik niets at. Het smaakt bekend en het is het enige wat goed voelt.
Ik raak geïrriteerd door alles. Ik probeer vrolijke filmpjes te kijken, gezellige muziek te luisteren maar het vermaakt me niet. In tegendeel.
En ik zou zo graag willen vertellen hoe goed het met me gaat. Het ging ook goed, dat kan ik je wel vertellen. Maar ja... Nu dus niet.
En dit alles gaat nog niet eens over mijn gewicht, mijn eetgewoontes etc. Ik denk dat het komt omdat dat er los van staat. Het is meer een vlucht, iets wat ik doe om alles hierboven te vergeten.
Ik hoop dat het beter word. Dat hoop ik echt. Maar stiekem voelt dit zo gevaarlijk fijn.
Ik heb wat dingen van mijn site verwijderd. Zoals het geheimhouden of de smoesjes. Omdat ik geen onwetende meiden op een totaal verkeerd spoort wil brengen. En natuurlijk, alle diëten staan er nog op. Maar ik denk dat ik die ook ga verwijderen. De reden dat ik dat nog niet gedaan heb is omdat ik ze zelf wil bewaren, voor mijzelf. En voor de meiden die er al in zitten zijn bepaalde dingen een rust. Maar ik heb geen verkeerde bedoelingen.
Ook ga ik mijn site naam veranderen in iets geschiktst. Deze site heb ik jaren geleden gemaakt toen ik eigenlijk nog totaal onwetend was van wat ik deed of wat het allemaal is of wat je ermee kan bereiken. Nu wil ik dat het mijn blog wordt en dat ik ook kan schrijven over andere zaken in mijn leven. Zodat ik me niet schuldig voel als ik niet aan het (niet) eten denk en ook mezelf niet steeds afleidt met m'n eigen site.
En nu... Hoe het met mij gaat.
Lastig uit te leggen. Ik zou willen zeggen slecht. Dat ik sowieso al met deze site bezig ben is voor mijzelf al een slecht teken en het maakt me bang. En het liefst wil ik dat dit m'n laatste post is. Maar dat kan ik mezelf niet wijs maken. Want ik blijf terugkomen. Soms voor eventjes, soms voor langer. Op m'n hoede dat het eventjes of langer veranderd in blijvend of onophoudelijk. Bang dat ik weer heel diep zak, helemaal naar beneden. En ik wil mezelf wijsmaken dat ik hier niet gelukkig van wordt, ook al zegt iets in me van wel. Ook al voelt het alsof alles beter zou worden.
Maar ik mis het. Ik mis de controle ondanks dat ik nu misschien veel meer controle heb. De vraag. Wil ik weer ongelukkig worden? Wil ik me weer afsluiten. Het kan ook op een andere manier, probeer ik tegen mezelf te zeggen. Maar deze manier voelt zo vertrouwt, zo makkelijk. Zo eenvoudig en comfortabel. Afschuwelijk eigenlijk.
En wat is nou eigenlijk de oorzaak, denk ik dan. Waarom schrijf ik, waarom ben ik hier. Wat is er aan de hand met me? Ik denk dat dat ook het frustrerende is, ik kan niemand de schuld geven van hoe ik me voel, of wat ik doe, of hoe laag ik zak.
Vandaag. Ik meld me ziek. Niet omdat ik me niet lekker voel of omdat ik ziek ben. Maar omdat ik m'n bed niet uit wil. Ik wil geen mensen zien en ik wil niet praten. En voor eventjes ben ik te moe en te uitgeput om een neppe lach op te zetten. Eten doe ik, maar het smaakt niet. Toch doe ik het dan omdat ik weet dat ik het nodig heb. Ik laat m'n lichaam gaan. Ik probeer wat chocolade, koekjes maar het smaakt niet. Ik neem een slokje Arizona. Iets wat ik jaren geleden dronk, tijdens dat ik niets at. Het smaakt bekend en het is het enige wat goed voelt.
Ik raak geïrriteerd door alles. Ik probeer vrolijke filmpjes te kijken, gezellige muziek te luisteren maar het vermaakt me niet. In tegendeel.
En ik zou zo graag willen vertellen hoe goed het met me gaat. Het ging ook goed, dat kan ik je wel vertellen. Maar ja... Nu dus niet.
En dit alles gaat nog niet eens over mijn gewicht, mijn eetgewoontes etc. Ik denk dat het komt omdat dat er los van staat. Het is meer een vlucht, iets wat ik doe om alles hierboven te vergeten.
Ik hoop dat het beter word. Dat hoop ik echt. Maar stiekem voelt dit zo gevaarlijk fijn.