Ongeveer twee jaar geleden ging ik door een zware tijd. Tegelijkertijd werd de diagnose "pfeiffer" gesteld. Iedereen dacht dat dat de reden was waardoor ik zo zwak en leeg overkwam. Integendeel. Natuurlijk was ik uitgeput, all the time. Maar er speelde zoveel meer. Zoveel waarvan mensen niks wisten. Lachend op school, huilend in m'n kamer. Ik hield het verborgen. Heel goed was ik daar niet in, maar pfeiffer was een perfecte dekmantel. Het werd erger. Ik heb geen behoefte om alles in uitgebreide details te vertellen, niet nu. Maar wat ik wel kan zeggen is dat het uit de hand liep. Ik voelde me verschrikkelijker dan ooit. Ik kon niet naar mezelf kijken in de spiegel. Het werd zelfs zo erg dat ik op een dag besloot alles te eindigen. Ik ben nooit iemand geweest die wegliep, maar vluchten doe ik graag. Ik zag het als de enige optie. Ik kon niet meer...
Die dag nog ging ik naar school alsof er niks was. Ik herinner me nog dat ik in de les zat, leeg keek ik voor me uit. Een jongen naast me vroeg wat er was. "Ik ben moe, heel erg moe." "Misschien moet je dan voor altijd slapen," antwoorde die. Hij bedoelde het als een grapje. Ik glimlachtte. "Dat is precies wat ik ga doen," wou ik antwoorden. Maar dat deed ik niet. Op diezelfde dag speelde een meisje uit m'n klas op de piano vlak voordat de muziekles begon. Het klonk prachtig. "Als ik dood ga, speel je dit op m'n begravenis oke?" Een meisje naast me zei dat ze dat ook wou, totaal niet wetend wat ik ermee bedoelde. "Ja natuurlijk," reageerde ze.
Die avond was het over, dacht ik. Ik zou eindelijk kunnen rusten. Ik had zo'n beetje alles geregeld. Opeens stond m'n beste vriendin voor de deur, om met me te praten. Alsof ze het aanvoelde. Het enige wat ik kon doen is huilen, ik kon haar niet eens aankijken. Geen idee hoe ze het heeft gedaan, maar ze stopte me. Ze zette de beslissing uit m'n hoofd. Terwijl ik er zo zeker van was. Ze vertelde me hoe erg ze me zo missen, hoe erg het zou zijn voor iedereen om me heen. Ik geloofde er niks van, ze zouden er allemaal weer bovenop komen. Maar toch deed ik het niet.
Dit is waarom het zo moeilijk voor me is. Het is niet alleen het "niet eten" maar het is het geheimhouden, en het aftakelen. Ik kan dit niet meer, ik kan niet meer in de spiegel kijken en mezelf haten maar er niks tegen doen. Het zal me altijd bezig houden. Ik kan mezelf niet accepeteren. Ik wil dit, ik kan dit. Maar ik weet niet wat ik verwachten moet, wat er zal gebeuren. Zal ik me weer zo verschrikkelijk gaan voelen? Ik weet hoe erg dat was, maar zo ben ik ook niet gelukkig. Ik ben zo blij dat het nu koud is, dat ik me kan verstoppen onder lagen kleding. Dat ik m'n sjaal gebruik om m'n buik te verbergen in de les, wanneer ik zit. Maar ik weet dat het niet lang meer duurt voordat dat weer over is, en ik moet iets doen. Ik wil weer opmerkingen krijgen. "Goh wat ben je afgevallen." Het voelde zo goed, en ik weet dat ik het kan, maar er hangt meer vanaf dan ik eerst besefte. Ach... ondanks dit alles ga ik ervoor. Ookal zeg ik dit elke keer, het is het proberen keer op keer waard.
Morgen begin ik het 5-dagen dieet, opnieuw. Eigenlijk maar tot en met vrijdag/zaterdag i.v.m. het Low Carb Diet waarmee ik 1 februari begin. Ik hoorde hier laatst van. Het "Low Carb Diet" ookwel het koolhydraten-arme dieet. Het is eigenlijk een dieet wat ook gewone in de "healthy food wereld" word gebruikt. Het is zelfs heel populair in Amerika. Klik HIER om erover te lezen. Ik zal snel een artikel online zetten wat ik ervan vind, en wat het is. Het komt erop neer dat je zo min mogelijk of geen koolhydraten binnen krijgt. Aangezien die weer omzetten in suikers etc. Ik weet dat veel pro-ana's al weinig koolhydraten binnen krijgen. (Deze zitten in bijvoorbeeld: brood, aardappelen, pasta, rijst, etc.) Nu eet ik sowieso weinig aardappelen en pasta, maar wel wat brood en rijst aangezien ik veel sushi eet. De conclusie is dat ik geen: brood, (:dus crackers, bischuit, ontbijtgranen, bladerdeeg, cake, taart), rijst, (:dus sushi, rijstwafels), aardappelen, chips, pasta (in welke vorm dan ook), bonen, erwten eet/binnen krijg. Ik doe dit in ieder geval voor 30 dagen lang. Het word wat maar ik kijk ernaar uit. Ik vertelde heel voorzichtig mijn moeder hierover. Wonder boven wonder stond ze achter het dieet! Dat betekent dus dat ze me steunt en zelfs helpt! Wat ze niet weet is dat ik waarschijnlijk een strak pro-ana dieet ernaast zal volgen, maar dat maakt niet uit. Ze houdt me helaas wel wat beter in de gaten. Hierbij moet ik bijvoorbeeld m'n staaltabletten 3 maal per dag slikken, maar dat is allemaal geen probleem. Want dit betekent dat ik het niet hoef te verbergen! Ik zal geen aardappelen, pasta, rijst of wat dan ook op m'n bord krijgen. Dit is hele, hele goede motivatie. Ik kan mensen hier gerust over vertellen, en uitleggen wat het is. Het is een beetje het idee van vegatariër zijn, een sneaky, perfect excuus om onder eten uit te komen. Zonder schaamte. Oké, ik moet niet te hard van stapel lopen, want er lopen nog steeds mensen om me heen die dingen vermoeden. Maar dat boeit me niks op dit moment.
Aan het begin van dit artikel schreef ik het huilend, maar nu voel ik me goed, super zelfs. Dit gaat me allemaal lukken, ik kan het. Alles komt zo mooi uit. This is nothing more than meant to be. Thanks Ana, I love you.
vandaag 29 jan (200 kcal)
O - appel (93 kcal)
M - appel (93 kcal)
A - opkikker (4 kcal)
T - opkikker (4kcal)
D - koffie met melk (6 kcal)
donderdag 30 jan (400 kcal)
nog geen planning
rekening houden met de
laatste 2uur gym
vrijdag 31 jan (600 kcal)
nog geen planning
wss met vader uit eten
zaterdag 1 feb
ik begin sowieso met het
low carb dieet maar ben er
nog niet uit welk dieet
ik ernaast ga volgen, ik
dacht aan het 20dd
Laat het me weten als jullie tips of advies hebben!
Stay strong girls,
xxx Chanella
Die avond was het over, dacht ik. Ik zou eindelijk kunnen rusten. Ik had zo'n beetje alles geregeld. Opeens stond m'n beste vriendin voor de deur, om met me te praten. Alsof ze het aanvoelde. Het enige wat ik kon doen is huilen, ik kon haar niet eens aankijken. Geen idee hoe ze het heeft gedaan, maar ze stopte me. Ze zette de beslissing uit m'n hoofd. Terwijl ik er zo zeker van was. Ze vertelde me hoe erg ze me zo missen, hoe erg het zou zijn voor iedereen om me heen. Ik geloofde er niks van, ze zouden er allemaal weer bovenop komen. Maar toch deed ik het niet.
Dit is waarom het zo moeilijk voor me is. Het is niet alleen het "niet eten" maar het is het geheimhouden, en het aftakelen. Ik kan dit niet meer, ik kan niet meer in de spiegel kijken en mezelf haten maar er niks tegen doen. Het zal me altijd bezig houden. Ik kan mezelf niet accepeteren. Ik wil dit, ik kan dit. Maar ik weet niet wat ik verwachten moet, wat er zal gebeuren. Zal ik me weer zo verschrikkelijk gaan voelen? Ik weet hoe erg dat was, maar zo ben ik ook niet gelukkig. Ik ben zo blij dat het nu koud is, dat ik me kan verstoppen onder lagen kleding. Dat ik m'n sjaal gebruik om m'n buik te verbergen in de les, wanneer ik zit. Maar ik weet dat het niet lang meer duurt voordat dat weer over is, en ik moet iets doen. Ik wil weer opmerkingen krijgen. "Goh wat ben je afgevallen." Het voelde zo goed, en ik weet dat ik het kan, maar er hangt meer vanaf dan ik eerst besefte. Ach... ondanks dit alles ga ik ervoor. Ookal zeg ik dit elke keer, het is het proberen keer op keer waard.
Morgen begin ik het 5-dagen dieet, opnieuw. Eigenlijk maar tot en met vrijdag/zaterdag i.v.m. het Low Carb Diet waarmee ik 1 februari begin. Ik hoorde hier laatst van. Het "Low Carb Diet" ookwel het koolhydraten-arme dieet. Het is eigenlijk een dieet wat ook gewone in de "healthy food wereld" word gebruikt. Het is zelfs heel populair in Amerika. Klik HIER om erover te lezen. Ik zal snel een artikel online zetten wat ik ervan vind, en wat het is. Het komt erop neer dat je zo min mogelijk of geen koolhydraten binnen krijgt. Aangezien die weer omzetten in suikers etc. Ik weet dat veel pro-ana's al weinig koolhydraten binnen krijgen. (Deze zitten in bijvoorbeeld: brood, aardappelen, pasta, rijst, etc.) Nu eet ik sowieso weinig aardappelen en pasta, maar wel wat brood en rijst aangezien ik veel sushi eet. De conclusie is dat ik geen: brood, (:dus crackers, bischuit, ontbijtgranen, bladerdeeg, cake, taart), rijst, (:dus sushi, rijstwafels), aardappelen, chips, pasta (in welke vorm dan ook), bonen, erwten eet/binnen krijg. Ik doe dit in ieder geval voor 30 dagen lang. Het word wat maar ik kijk ernaar uit. Ik vertelde heel voorzichtig mijn moeder hierover. Wonder boven wonder stond ze achter het dieet! Dat betekent dus dat ze me steunt en zelfs helpt! Wat ze niet weet is dat ik waarschijnlijk een strak pro-ana dieet ernaast zal volgen, maar dat maakt niet uit. Ze houdt me helaas wel wat beter in de gaten. Hierbij moet ik bijvoorbeeld m'n staaltabletten 3 maal per dag slikken, maar dat is allemaal geen probleem. Want dit betekent dat ik het niet hoef te verbergen! Ik zal geen aardappelen, pasta, rijst of wat dan ook op m'n bord krijgen. Dit is hele, hele goede motivatie. Ik kan mensen hier gerust over vertellen, en uitleggen wat het is. Het is een beetje het idee van vegatariër zijn, een sneaky, perfect excuus om onder eten uit te komen. Zonder schaamte. Oké, ik moet niet te hard van stapel lopen, want er lopen nog steeds mensen om me heen die dingen vermoeden. Maar dat boeit me niks op dit moment.
Aan het begin van dit artikel schreef ik het huilend, maar nu voel ik me goed, super zelfs. Dit gaat me allemaal lukken, ik kan het. Alles komt zo mooi uit. This is nothing more than meant to be. Thanks Ana, I love you.
vandaag 29 jan (200 kcal)
O - appel (93 kcal)
M - appel (93 kcal)
A - opkikker (4 kcal)
T - opkikker (4kcal)
D - koffie met melk (6 kcal)
donderdag 30 jan (400 kcal)
nog geen planning
rekening houden met de
laatste 2uur gym
vrijdag 31 jan (600 kcal)
nog geen planning
wss met vader uit eten
zaterdag 1 feb
ik begin sowieso met het
low carb dieet maar ben er
nog niet uit welk dieet
ik ernaast ga volgen, ik
dacht aan het 20dd
Laat het me weten als jullie tips of advies hebben!
Stay strong girls,
xxx Chanella